Jan Beekman In Mu.ZEE (PMMK)

In de jaren '50 produceerde Jan Beekman overwegend niet figuratief werk in een duister coloriet. De gevolgen van de koude oorlog, het ontwaken na de holocaust, speelden zeker een grote rol. In Opdracht van de de toenmalige BRT, de KVS, de Beursschouwburg en het NTG Gent ontwierp Jan een veelvoud aan decors. Wellicht als gevolg hiervan gaat hij ook in zijn autonome werk later ruimte en licht als bestanddelen integreren. Ook de constructie van het beeld komt meer en meer op de voorgrond. De vormen worden geometrischer, de kleuren puur en effen. Jan Beekman participeerde in 1961 met G-58 aan een tentoonstelling in het Hessenhuis in Antwerpen en kwam zo in de Constructivistische beweging terecht.

Daarna kwam een meer figuratieve periode; hoofden en handen verschenen zeer nadrukkelijk in zijn werk. In 1967 plaatst hij koperen platen als abstracte elementen tegenover de figuratie. Rond 1970 creëert Jan Beekman geometrisch abstracte doeken. waarbij kleur absoluut wordt aangewend. Midden de jaren '70 schildert Jan kristallijne constructies tegenover een achtergrond die als cosmische ruimte fungeert. Het element ruimte wordt in zijn volgende periodes van zeer groot belang.

Reizen doorheen de Verenigde Staten in de jaren '80, als gastprofessor aan de 'University of Michigan Museum of Art', en een lang verblijf in Chicago hebben Beekmans oeuvre grondig beïnvloed. Wellicht als gevolg van de natuur impressies gaat zijn werk een eerder topografisch, mineraal caracter vertonen. Door deze schaalvergroting verruimde de kunstenaar niet alleen zijn werkterrein maar eveneens zijn visie wat leidde tot nieuw werk met een totaal ander inzicht.

De ontdekking van de Southwest, Colorado, de vroeger bewoonde steile, rotsachtige glooiingen van Monument Valley, wakkerden bij Jan Beekman een niet te stuiten fascinatie aan voor de natuur.

Zowel de kleurvariaties als de diverse landschappelijke materies van deze dikwijls verlaten gebieden, maar bijzonder aantrekkelijk in hun uitgestrektheid, monumentaliteit en ongereptheid, trokken zijn aandacht. De waarneming, de impressies, werden determinerend en brachten hem kwaliteiten als duurzaamheid, eeuwigheid en kalmte bij. Amerika is voor Jan Beekman het continent waarvan hij vooral het onderscheid in waarden en schaal, in dimensies onderging. Het zijn vooral deze diverse aspecten die Beekman in zijn werk sublimeerde.

Geïnspireerd door de cultuur van de "American Natives", waarbij de mens een onderdeel uitmaakt van de natuur, ontwikkeld Beekman werken die geen representatie of interpretatie zijn van de natuur. Elk werk is de verderzetting ervan, zowel in materie als kleur. De geestelijke sublimering vormt er de leidraad van. Het samenvallen  van het oneindige vegetale en minerale leven, de levendigheid en voortstuwende kracht van de cosmos, die hij op geraffineerde wijze weergeeft. Een eigen soort abstract lyrisme reveleert beekmans fascinatie voor het geografische, geologische aspect van de natuur.

De dichte textuur die de gekleurde penseelstreken vormen, de complexe structuur ervan, geeft aanleiding tot het ontstaan van een reliëf op het doek. Zij onthult Beekmans bekommernis om de tactiele waarde en schoonheid van de materie, alsook de rijkdom van de kleur, het oppervlak wordt gevegetaliseerd, gemineraliseerd.  De liefde voor de natuur is dus alom aanwezig. In zijn werk is hij er zich van bewust van de catastrofische gevolgen die de natuur ondergaat en wordt hij in het bijzonder getroffen door de wijze waarop de natuur de sporen ervan registreert.